کد مطلب:36677 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:127

در شرح سخنان امیرالمومنین (ع)، بودیم. گفتیم كه آدمیان در این جهان رزق ثابتی دارند و رزق فقط در مكتسبات و به ویژه در اموال و املاك خلاصه نمی شود. اگر واقع بین باشیم. درمی یابیم كه طاعت خداوند هم رزق و غناست، آنها كه نافرمان ترند بینواترند:

یا من اسمه دواء و ذكره شفاء و طاعته غنی

به دنبال این سخنان، امام (ع) به فرزندشان در باب آخرت و مسافر

[صفحه 218]

بودن انسان در این جهان تذكارهای تازه می دهند:

و اعلم ان امامك طریقا ذا مسافه بعیده. و مشقه شدیده و انه لا غنی لك فیه عن حسن الارتیاد. قدر بلاغك من الزاد مع خفه الظهر:

بدان كه در پیش تو راهی دراز و رنجی جانگداز است و تو را چاره ای نیست جز آنكه به طرزی نیكو پا در راه بگذاری. توشه ات را به اندازه ای فراهم آور كه تو را به مقصود برساند و پشتت سبك ماند.

فلا تحملن علی ظهرك فوق طاقتك فیكون ثقل ذلك و بالا علیك. و اذا وجدت من اهل الفاقه من یحمل لك زاذك الی یوم القیامه فیوافیك به غدا حیث تحتاج الیه فاغتنمه و حمله ایاه:

و بیش از آنچه توان داری بر پشت خود بار منه كه سنگینی آن بر تو گران آید و اگر مستمندی یافتی كه می تواند بخشی از بار تو را برگیرد و در آخرت آن را تمام و كمال به تو باز پس دهد، او را غنیمت شمار و این بار را بر پشت او گذار.

و اكثر من تزویده و انت قادر علیه فلعلك تطلبه فلا تجده. و اغتنم من استقرضك فی حال غناك لیجعل قضاءه لك فی یوم عسرتك:

هر چه توانی آن بینوا را برخوردار كن، شاید روزی رسد كه او را بجویی ولی نیابی. در وقت بی نیازی، كسی را كه از تو وام خواهد، مغتنم شمار، به او وام ده تا در روزگار تنگدستی آن را به تو بازگرداند.

صفحه 218.